Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat

Ik woon in de binnenstad van Almelo met mijn gezin. Een huis met een trappetje bij de voordeur. En een huis met hele lange trappen binnenshuis. Eigenlijk doe ik in Almelo alles met de fiets of lopend. Oftewel zelfstandig kunnen bewegen binnen- en buitenshuis is voor mij belangrijk. Er zat een tumor in mijn bekkenbot en die is verwijderd. Met succes. Er is geen tumoractiviteit meer te zien. Maar de keerzijde is ook dat ik intensief moet oefenen om weer zelfstandig en zonder hulpmiddelen te kunnen fietsen en lopen.

Vanuit de protocollen en richtlijnen van de fysiotherapie is er een bepaalde volgorde van oefeningen waarin een patiënt normaliter revalideert. Ik heb daar geen verstand van maar Gerdieke wel. Ik ben al een tijdje patiënt bij haar en ze weet hoe belangrijk mijn zelfstandigheid voor me is. Dus we gaan aan de slag om weer zelf te kunnen fietsen en weer zelf te kunnen lopen. In de oefenzaal zit ik op de hometrainer, maak ik mijn spieren sterker op de apparaten.

Thuis oefen ik. Soms teveel, soms belast ik mijn herstellende lijf te zwaar en moet ik weer even een pas op de plaats maken. Maar dan is daar eindelijk de dag dat ik weer zelf mag fietsen. Ook al kan ik nog niet zonder kruk lopen, toch mag het. Ik kan namelijk wel goed op en afstappen. Dat is niet volgens het boekje, niet volgens protocol. Normaliter gaat een patiënt eerst zelfstandig lopen en dan fietsen. Maar als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. En ik ben zo blij! Ik kan weer fietsen. Joehoe!

Lees ook